Արաբաթ գործակալ Միրզոև, բան չունե՞ս ասելու: Թե՞ Բաքվի հետ համատեղ եք գործում` նրանք զառանցում են, դուք էլ` լռում, հաստատելով այդ զառանցանքի իսկությունը...

Անամնեզ N 1064 Վարչապետի գարնանային սրացումներ ու փսիխոզը կրկին սկսվեց:

Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև, այսպես կոչված, «Խաղաղության համաձայնագրի» բանակցությունների ավարտից հետո, թեման առարկայական քննարկելու առաջին առիթն ապրիլի 12-ի հանդիպումն էր ՀՀ և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների միջև:

«Խաղաղության պայմանագիրն» ավարտելու համար Ադրբեջանը շարունակում է պահանջել՝ Հայաստանը պետք է լուծարի ղարաբաղյան հակամարտության լուծման համար ստեղծված ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը և փոխի Սահմանադրությունը:

Վերջին օրերին մտքով շատ եմ վերադառնում 2015 թվական։ Ավելի ճիշտ՝ 2015-ի ապրիլ։ Ապրիլի 23։ Մտածում եմ՝ ամեն ինչ այդ օրը սկսվեց։ Հանրապետության հրապարակում 2015-ի ապրիլի 23-ին «հոգիներ էին արթնացնում»։ Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի նախօրեին Երևանի սրտում զանգվածային փսիխոզ էր։ Այդ օրն առաջին անգամ ես տեսա մեր ժողովրդի այն շերտը, որի գոյության մասին չէի էլ կասկածում։ «Հեյ ջան, ղափամա, համով-հոտով ղափամա»… Մինչ այս պահը հնչում է ականջներիս մեջ։ «Աման Թելո, Թելո ջան, Թելո»…

Քանի դեռ Տիգրան Ավինյանը պատասխանատվության չի կանչվել պետական բյուջեից 25 միլիարդ դրամ մսխած ԱՆԻՖ-ը ղեկավարելու համար, քանի դեռ Իջևանի գինու, կոնյակի գործարանի ղեկավարությանը մեղադրանք չի առաջադրվել Աղստև գետի հունը ավերելու, այնտեղ ապօրինի կերպով երկար, մեծ պատ սարքելու, Իջևանի դենդրոպարկի ջրառը ոչնչացնելու, դրա հետևանքով դենդրոպարկի հազվագյուտ և արժեքավոր բուսականության մի զգալի մասի չորանելու, բնությանը, պետությանը միլիոնավոր դոլարների վնաս պատճառելու համար, Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա իշխանության ներկայացուցիչների կողմից կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին հայտարարությունները բլեֆ են։ Ձուկը գլխից է հոտում։

Կարելի է ավելացնել, որ նրանք, ովքեր սրերով են ընդունում ցանկացած քննադատություն, խոչընդոտում են ապագայի կառուցմանը:

ԱՆՊՏՈՒՂ ԹԶԵՆՈՒ անեծքը, իմ կարծիքով, Ավետարանի ամենադրամատիկ, ամենաուսանելի ու միաժամանակ ամենաարդար պատումներից մեկն է։

Վերջերս ավելի ու ավելի հաճախ եմ լսում, որ իմ հանրային գրագրություններով հանդես գալու ակտիվությունը զգալիորեն նվազել է։

Անհերքելի փաստ է, որ հայ հասարակության և իշխանության միջև գոյություն ունեցող մշակութաբանական հակասությունն այսօր առավել խորքային ու հիմնարար բնույթ է կրում, քան երբևէ։ Սա պարզապես քաղաքական հայացքների կամ կողմնորոշումների տարբերություն չէ։ Այստեղ խոսքը վերաբերում է երկու տարբեր մտածողությունների, արժեքային համակարգերի և պատմության ընկալման բախմանը։